مَهيار : 1- (= ماهيار)، ( ماهيار؛ 2- (اَعلام) 1) پيرمردي مهمان نواز در روزگار بهرام گور؛ 2) پهلوان ايراني كه نام او دو بار در گرشاسب نامه‌ي اسدي طوسي آمده، اول در جنگ اول گرشاسب با لشكر بهو، دوم در جنگ دوم گرشاسب با سالاران بهو؛ 3) مهیار دیلمی: [قرن 5 هجری] شاعر عرب زبان ایرانی، از شاگردان شریف‌رضی.

مُهيمِن : (معرب از عبري) 1- آگاه به حاضر و غايب؛ 2- از نام‌ها و صفات خدا.

ميثاق: (عربي) پيمان و عهد.

ميثم : (عربي) 1- پاي و سپل شتر كه محكم به زمين كوبيده شود؛ 2- (اَعلام) ميثم ابن يحيي تمار (= میثم تمار): [قرن اول هجری] از موالي (غلامان) بني اسد و از اجله (بزرگان) اصحاب اميرالمؤمنين علي(ع)، که بوسیله‌ي ابن زیاد به دار آویخته شد.

ميران : (مير = امير + ان (پسوند نسبت))، منسوب به امير، اميرانه، شاهانه، + ( امير.

ميعاد : (عربي) 1- محل قرار ملاقات، وعده‌گاه؛ 2- زمان قرار ملاقات، زمان وعده؛ 3- وعده، قرار.

ميكائيل : (عبري) 1- (= ميكال) به معني «كيست مثل يهوّه»؛ 2- (اَعلام) 1) نام فرشته‌ي روزي، فرشته‌ي روزي‌ها؛ 2) نام يكي از چهار مَلَك مقرب.

ميلاد : (عربي) 1- زمان تولد؛ 2- (در قديم) تولد؛ 3- (اَعلام) (در شاهنامه) پدر گرگين و از پهلوانان ايران باستان.

مایکل(Michael): این نام شکلی از یک نام مشترک کتاب مقدس است ( در زبان عبری به معنای “چه کسی خدا را دوست دارد؟ “است). در قرون وسطی، مایکل به عنوان کاپیتان سپاه آسمانی در نظر گرفته می‌شد که نمادی از حامی سربازان بوده است.

معنی مقداد: نام یکی از اصحاب پیامبر(ص) و از اولین شیعیان علی(ع) معنی نام مقداد در لغت نامه دهخدا مقداد. [ م ِ ] (اِخ ) ابن عبداﷲبن محمدبن حسین سیوری حلی اسدی از علما و متکلمین قرن هشتم هجری است. او راست : نهج المسترشدین فی اصول الدین و کنزالعرفان فی فقه القرآن و کتب دیگر. رجوع به روضات الجنات ص 666 شود. مقداد. [ م ِ ] (اِخ ) ابن عمروبن اسود (37 سال پیش از هجرت – 33 هَ. ق.). صحابی است بدری (منسوب به بدر) قدیم الاسلام و او ابوسعید مقدادبن عمروبن ثعلبةبن مالک بن ربیعة حلیف عبدیغوث زهری بود. بدان جهت او را زهری هم گویند. پدرش عمروحلیف کنده بود لهذا او را کندی هم نامند. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). ابن الاسودالکندی البهرانی الحضرمی از اصحاب رسول اکرم و یکی از هفت نفری است که نخستین بار اظهار اسلام کردند. و در حدیث است : «ان اﷲ عز و جل امرنی بحب اربعة واخبرنی انه یحبهم : علی و المقداد و ابوذر و سلمان ». مقداد در ایام جاهلیت در حضرموت بود. میان مقداد و ابن شمربن حجرالکندی جنگی روی داد و مقداد با شمشیر بر پای وی زخم وارد آورد و به مکه گریخت و اسودبن عبدیغوث الزهری او را به پسری پذیرفت و بدین جهت او را مقدادبن اسود گفتند. مقداد در غزوه ٔ بدر و جز آن شرکت داشت. در نزدیکی مدینه وفات یافت و جسدش به مدینه حمل شد و در همانجا مدفون گردید. در صحیحین 48 حدیث از وی نقل شده است. (ازاعلام زرکلی ج 3 ص 1065). مقدادبن اسود و سلمان فارسی و ابوذر غفاری و عماربن یاسر از اولین کسانی هستند که به شیعه ٔ علی (ع ) معروف شده اند واینان کسانی بودند که با وجود خلافت ابوبکر، در مودت و ولایت آن حضرت ثابت ماندند. و رجوع به الاصابه طبع مصر ج 6 ص 133 و قاموس الاعلام ترکی و تاریخ گزیده ص 130 و 277 و رجوع به خاندان نوبختی ص 49 شود : آن قوم که در زیر شجر بیعت کردند چون جعفر و مقداد و چو سلمان و چو بوذر.